ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ANARCHITECT ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗ;

Συνέντευξη στο ProvocateurMagazine

της Μαρίας Αμανατίδου

Έχω καιρό να κυκλοφορήσω στη μικρή πόλη που με γέννησε και με φιλοξένησε για 20 και πλέον χρόνια. Μάλλον είχαμε πήξει λίγο οι 2 μας, η σχέση μας περνάει μια κρίση τους τελευταίους μήνες. Αλλά ένας τύπος που κυκλοφορεί στην πόλη και φτιάχνει ωραία πράγματα με έκανε να θυμηθώ ότι η Κατερίνη πάντα είχε -και πάντα θα έχει- σπουδαίους και ταλαντούχους ανθρώπους. Μάλιστα μερικούς από αυτούς κατάφερε να τους κρατήσει. Έχω ζηλέψει λίγο τα ωραία μέρη που έχει φτιάξει ο Anarchitect -κατά κόσμον Δημήτρης Τσαρούχας και θα ήθελα σύντομα να σεργιανίσω σ’αυτά. Μου άρεσε πολύ το όνομα του γιατί μου θύμισε το παρατσούκλι του αγαπημένου μου Araki. Έτσι αποφάσισα να του κάνω μια συνέντευξη για να δω τι έχει στο μυαλό του.

-πες μας λίγα λόγια για σένα. Ποιος είσαι; από που ξεκίνησες και για που τραβάς;

Γειά σου ρε Μαρία. Είμαι ο Δημήτρης Τσαρούχας, αρχιτέκτονας στο επάγγελμα και τρελός στη ζωή. Πουριτανός στη ζωή μου και αναρχικός στο μυαλό μου. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, έζησα στην Κομοτηνή, τη Μυτιλήνη και τη Κατερίνη, μέχρι που έφυγα για το αγαπημένο μου πλέον νησί, την Αγγλία. Σπούδασα, την αρχιτεκτονική και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, δούλεψα σε αρχιτεκτονικά γραφεία σε Ελλάδα και Αγγλία και είχα την τύχη να διδάξω σύνθεση σε φοιτητές Bachelor στο πανεπιστήμιο του Canterbury στο Kent της Αγγλίας. Τα τελευταία χρόνια διατηρώ ένα αρχιτεκτονικό-σχεδιαστικό γραφείο στην Κατερίνη και χαίρομαι ιδιαίτερα που ζω πλέον στην χώρα μας. Το μέλλον μου εύχομαι να με βρει δημιουργικό σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, παρέα με μια βαρκούλα και ένα ακατάστατο studiaκι.

-γιατί anarchitect ? Υπάρχει αναρχία στην τάξη όπως υπάρχει τάξη στο χάος;

Anarchitect, γιατί έτσι είναι η ζωή μου. Αυθόρμητες αποφάσεις, δίψα για περιπέτεια και βλακείες, ταξίδια, ποτό και heavy metal. Αναρχία γιατί υπάρχει στη χώρα μας, στα μυαλά μας, στο τρόπο που μεγαλώσαμε, που τρώμε, που οδηγούμε, είναι ο Ελληνάκος μες το σώμα μας έτσι. Αν υπάρχει τάξη στο χάος δε ξέρω, αναρχία υπάρχει στην τάξη σίγουρα. Είναι εκείνο το «μη» κάθε φορά που το κάνουμε, έτσι απλά γνωρίζοντας ότι θα σπάσουμε το κεφάλι μας. Αλλά και πάλι γιατί «μη»? … δε το καταλαβαίνω.

-ποιο είναι το όνειρο σου;

Το όνειρο μου νομίζω πως το έχω κατακτήσει, γνώρισα επιτέλους τον εαυτό μου. Κατάφερα σε μια περίοδο κρίσης να δημιουργήσω το studiο μου. Τώρα απλά ονειρεύομαι νέους πελάτες με φρέσκες ιδέες, με νέα προϊόντα, έτσι ώστε να αντέξω τη ρουτίνα δημιουργώντας νέα projects και ζορίζοντας τα χέρια μου και το μυαλό μου, χωρίς να προλαβαίνω να βαρεθώ.

-πως αποφάσισες να επιστρέψεις στην Κατερίνη;

Είμαι αυτοκαταστροφικός, οπότε για μένα αυτό αποτελούσε μονόδρομο! Έπειτα από σχεδόν 9 χρόνια σε μια άλλη χώρα, έπρεπε να πάρω αποφάσεις για το που θέλω να ζήσω τη ζωή μου. Ήταν εκείνη η απόφαση που είτε θα με άφηνε στην Αγγλία να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά για πάντα, είτε στην Ελλάδα. Η απάντηση ήρθε με την εξής ερώτηση, «Που σ’αρέσει η ντομάτα ρε anarchitect?» … Εσύ τι θ’απαντούσες?

-πως είναι να δουλεύεις σε μια μικρή πόλη που η αισθητική της εδώ και χρόνια κατά κανόνα ορίζεται από το χρήμα, τις μόδες ή την έλλειψη τόλμης;

Ακριβώς σαν να πουλάς Bentley στο Pakistan. Εδώ να δεις προκλήσεις… Τα πράγματα επαγγελματικά κινούνται αρκετά γρήγορα ιδιαίτερα αν σκεφτούμε την κλίμακα αυτής της πόλης. Το 70% στηρίζεται στον τουρισμό και αυτό από μόνο του δημιουργεί ανταγωνισμό στις επιχειρήσεις, γεγονός που αυτόματα σημαίνει ανάπτυξη (πολύ αργή, αλλά υπάρχει). Με θλίβει ιδιαίτερα η αισθητική της πόλης μου, αλλά αυτό νομίζω συμβαίνει στους περισσότερους δήμους της χώρας που υπάρχουν στόχοι και το μόνο που εισπράττουν οι πολίτες είναι η ματαιοδοξία των Δημοτικών Αρχών, απλόχερη. Για μόδα και τόλμη μην ψάχνετε στα μέρη μας.

-μίλησε μας για τις πιο χαρακτηριστικές σου δουλειές.

Θα μιλήσω για τις τελευταίες μου δουλειές, που έχουν να κάνουν με έναν Χαρούμενο Γάιδαρο, τη Pharmaqueen, και το Freud. Ο Χαρούμενος Γάιδαρος λοιπόν είναι ένα μικρό καφέ στο κέντρο της πόλης, που έγινε με πολύ μεράκι, αγάπη και μια σχέση χημείας με τον ιδιοκτήτη. Είναι ένα κατάστημα με διακοσμητικά και έπιπλα από παλαιότερες γενιές, με «σπιτικό» στήσιμο σάλας και παραγωγής. Το concept ήταν για τον ιδιοκτήτη ένας χώρος, ο οποίος θα μπορούσε να πάει ο καθένας, από τη γιαγιά της γειτονιάς μέχρι και το μαθητή και όλοι να νιώθουν άνετα και οικεία. Το πετύχαμε σίγουρα.

Η Pharmaqueen, είναι η αγαπημένη μου Στεφανία, μια νέα χαμογελαστή και ευδιάθετη πάντα φαρμακοποιός, που ήθελε να ανακαινίσουμε το Φαρμακείο του πατέρα της. Το δικό της θέλω ήταν να κάνουμε ένα community pharmacy, όχι σαν «εκείνα», τα «όλα τ΄άλλα, ξέρεις εσύ», και έτσι προχώρησε και το design του. Ενάντια στο mass design σέημ σιτ, που βλέπουμε, δημιουργήσαμε ένα ροζ φαρμακείο! Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος το αγάπησε, το αγάπησα και εγώ και το σημαντικότερο είναι ότι άρεσε στην Pharmaqueen. “No more supermarkets” λοιπόν και πρόσω ολοταχώς για τον άνθρωπο πίσω απ’το design.

O Freud, είναι ο Γιάννης. Ένας γνωστός επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης του Caldera, bar σταθμός τα τελευταία 25 χρόνια στην ιστορία της διασκέδασης της πόλης. Με τον Freud τα πράγματα δεν ήταν απλά, προσπαθήσαμε και πετύχαμε έναν ευρωπαϊκό χώρο στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Κάλυψε το κενό που υπήρχε και ο κόσμος ανταμείφθηκε με ένα μοναδικό κατάστημα. Mix ‘n match στοιχεία, φυσικός φωτισμός, 15 μέτρα μπάρας και ζήτω τα ουίσκια! Πάτωμα από μασίφ ξύλο σε ψαροκόκαλο, γυμνό μπετό, πράσινο μάρμαρο, μεγάλοι πολυέλαιοι, χρυσές απλίκες συνθέτουν το puzzle, για ένα πρότυπο bar το οποίο θα μπορούσε να σταθεί σαν lobby 5στερου ξενοδοχείου στο Λονδίνο. Υψηλή παροχή υπηρεσίας, εξαιρετικό προϊόν και ένας όμορφος και ζεστός χώρος. Να έρθετε να το δείτε και να το πιείτε.

-ποιο είναι το μότο σου;

«Εξυπνάδα είναι η προσαρμοστικότητα», κλεμμένο απ’τον φίλο μας τον Freud.

-ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες τελευταία;

Μια ατάκα στο ίντερνετ που έλεγε… «ρεύτηκα στο shazam και μου ‘βγαλε Καρρά.»

-ποια μουσική παίζει στο μυαλό σου;

Εδώ υπάρχει χάος, το μυαλό μου μπορεί να παίζει από Motorhead και Bauhaus, μέχρι Moody Sanchez και Nicolas Jaar.

-τι έχεις ζηλέψει;

Έχω ζηλέψει ανθρώπους που κάνουν μόνο διακοπές, που δεν έχουν ρουτίνα. Μη στεναχωριέστε όμως, αυτοί είναι οι δικοί μου φανταστικοί ήρωες. Δεν υπάρχουν!

-αν ήσουν διάσημο κτίριο ποιο θα ήσουν ;

Θα ήθελα να είμαι το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Για ευνόητους λόγους.

-δώσε μας 3 anarchitect συμβουλές για την διακόσμηση του σπιτιού μας;

Κάντε το όπως ακριβώς το σκέφτεστε, μην επηρεάζεστε από κανέναν και τίποτα. Δεν υπάρχουν πρέπει, δεν υπάρχουν κανόνες. Φτιάξτε τους δικούς σας κανόνες και λειτουργήστε αυθόρμητα.
Κάντε το για να το ζήσετε. Μην τα κάνετε σαν να είναι εκθεσιακός χώρος. Είναι το σπίτι σας, λατρέψτε και την τελευταία γωνιά του. Οι εκθεσιακοί χώροι είναι για τα μουσεία.
Αν ακολουθήσετε όλα τα παραπάνω, όλο και κάποια μαλακία θα κάνετε, οπότε συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό.